Ailenin "kocaman" ufak adamı

Her zaman söylediğim ve inandığım bir söz vardır. Her zaman sorulan bir sorunun da cevabıdır aslında...

Yıllar boyunca sorulmuş, ama net bir cevabı olmayan bir sorunun bana göre en net cevabıdır yazacağım.

“Sevginin anlamı nedir?” diye sorulur.

Benim için anlamıysa, her zaman tek bir kelimeyle anlatılır.

Fedakarlık...

Neden mi?

Çünkü sevmek demek, sevdiğiniz kişiyi kendinizden daha fazla sevmek demektir. Daha fazla düşünmek, onun mutluluğunu kendi mutluluğunuzdan önde tutmak, gerekirse bazen onun mutluluğu için bile onu uzaktan izlemek...

Kimi zaman sevgiyi, o “uyurken” ve hissettirmeden bir öpücükle göstermek...

Onun gözüne sokmamak, asla karşılık beklememek...

Bunun adına da “fedakarlık” denir işte.

Anne sevgisi, baba sevgisi, kardeş, dost, sevgiliye duyulan sevgi.

Hepsi farklıdır bir yerde ama aynıdır temelde.

İşte bu yüzden “Feda” sadece bir t-shirt yazısı değildir kesinlikle...

 ***

Bir toplum, lideri nasılsa zamanla o karaktere bürünür düşüncesindeyimdir.

Şimdi “Beşiktaşlılık Duruşu” sözünün erozyona uğramadığı zamanlardaki duruma bir bakalım.

Yıllarca Beşiktaş’ın başında kalmış, çok da “dünyaca ünlü” olmayan bir teknik direktör, Gordon Milne...

Kendi altyapısından yetişmiş Metin, Ali, Feyyaz, Mehmet, Rıza, Sergen gibi yetenekler...

Kulübün başında ise Süleyman Seba.

Yani “Şerefiyle” oynayıp “Hakkıyla” kazanan bir çınarın son “Beyefendisi”...

Haliyle kulübün iliklerine kadar işlemiş zihniyeti...

Bir de sonraki döneme bakalım

Özellikle son on yılda gözlemlediğim, Beşiktaş taraftarının profili, özellikle de genç nesilde oldukça vahim bir şekilde değişmeye başladı.

 8 yılda sayısız teknik direktör değiştirmiş, onlarca futbolcu transfer edip sonra üzerlerine paralar vererek göndermiş, etrafta gördüğü herkesi toplayıp sonra da paralarını vermemiş, heves alınıp takım tepe taklak olunca da terk edilmiş bir Beşiktaş...

Rakipleriyle kavgalı, söylemleri tutarsız, her gün biraz daha eriyen ve yaprakları dökülen koca bir çınar...

Kulübün başındaysa, baba parası ile bugünlere gelmiş, kendi kazançlarıyla değil, aileden gelen servetiyle isim yapmış, işler ters gidince kulübü yüz üstü bırakıp gitmiş bir başkan...

Diyorum ya toplumlar liderlerinin karakterlerine bürünürler...

Şimdi bir Seba döneminin taraftar profiline, bir de Demirören döneminin taraftar profiline bakalım...

Seba döneminde şartları çok daha kötü olan, oturacak koltukları bile olmayan İnönü’de 40 bin kişiye oynanan maçlar...

Saygı duyulan ve “adaleti” şovmenlikten üstün gören bir taraftar zihniyeti.

Futbolculara, öz kaynağa gösterilen sevgi, ilgi ve her bir yavru kartalı bağrına basma yarışı, koşulsuz, şartsız destek günleri...

Peki ya Demirören dönemi?

Tamamen şova yönelik transfer beklentileri, bir türlü doymayan ve iştahla yeni yıldızları bekleyen havalimanı nöbetleri, her gün numarası biraz daha büyüyen “at gözlükleri” ve bitmek bilmeyen sabırsız eleştiriler silsilesi...

En çok desteğin gerektiği günlerde neredeyse boş tribünlere oynanan maçlar, satılmayan kombineler, alınmayan formalar...

Daha yapılmadan eleştirilen transferler, giden futbolcuları takımın önüne koyan sözler, öz kaynaktan yetişen bir teknik direktörün, çocuğundan bile küçük yaştakiler tarafından hakarete varacak sözlerle eleştirilmesi...

Bir düşünün isterseniz...

Bu taraftar profili, sadece 10 yılda nasıl böyle değişti sizce?

Cevabı yukarıdaki satırlarda gizli olabilir mi?

***

Beşiktaş belki de tarihinin en zor dönemini yaşıyor bu günlerde...

Gelin, durumun ciddiyetini ve gerçekten ben “Beşiktaşlıyım!” diyen her taraftarın yapması gerekeni bir hikayeyle anlatalım:

Çok soylu ve köklü bir aileden gelen, zengin mi zengin bir iş adamı varmış...

Eşi ve çocuğuyla beraber çok lüks evlerde yaşar, çocuğuna sayısız lüks oyuncak alır, dertsiz, tasasız bir hayat yaşarlarmış...

Çocuğun bir dediği iki edilmez, sürekli şımartılır, şımartılır ve her istediği yapılırmış...

Derken günlerden bir gün, babanın işleri bozulmaya başlamış...

İlk zamanlarda ailesine fazla şey belli etmemeye çalışmış.

Malum eskilerin ve “Asil” ailelerin kullandığı bir laf vardır:

“Kan da kussak, kızılcık şerbeti içtik deriz” denir, kimseye acizlik belli edilmezmiş...

Artık durum o kadar kötüleşmiş ki, alacaklılar, haciz memurları bir bir eve gelmeye başlamış...

Baba, bir gün oğlunu karşısına alıp, işte o tarihi konuşmasını yapmış:

“Oğlum...

Sen yaşadığın sürece seni ve ailemi layık olduğunuz şekilde yaşatmaya devam ettim. Bir dediğini iki etmedim, lüks içinde yaşattım, üzüntü, sıkıntı nedir sana hiç göstermedim.

Fakat şimdi zor bir dönemden geçiyoruz ve sen de artık bunları anlayacak yaşa geldin.

Bir süre boyunca o çok sevdiğin bilgisayarın artık olmayacak...

Her gün filmler izlediğin o dev televizyonumuz olmayacak...

Her akşam en lüks restoranlara gidip yemekler yiyemeyeceğiz...

Oynamayı çok sevdiğin o oyuncaklarınla artık oynayamayacaksın...

 Biz üç kişilik “kocaman” bir aileyiz...

...ve bunların üstesinden gelip yeniden yükseleceğiz!..

 Senden tek ricam, beni anlaman ve bu süreçte iyi bir çocuk olup olgunlaşman...”

Bir damla yaş dökülmüş çocuğun gözlerinden.

Sonra o gözünün yaşını silmiş o “kocaman” ufak adam.

Babasının gözlerinin içine bakıp, tüm gücüyle başını yukarı aşağı sallamış...

 ***

Sevgi “Fedakarlıktır” demiştik.

Şimdi karar zamanı...

Ya bize eski zenginliği yaşatamıyor diye ailemizi terk edeceğiz,

Ya da yeniden yükselmek için babamıza yardım edeceğiz...

Karar sizlerin...

Ben bu ailenin “kocaman” ufak çocuğu olmaktan dolayı gurur duyuyorum ve babama, onun yüzünün yeniden güldüğünü görene kadar yardım ediyorum.

Çünkü ben “Ailemi” çok seviyorum...

Gelmen

Çok uzun sürmez buraya gelmen

Alt tarafı iki aktarma birkaç saatlik tren..

Hem sıkılmazsın da cam kenarında oturursan

Baktıkça uzaklara dalar gidersin farkında olmadan

Belki de baş başa kalırsın birkaç anıyla eski günlerden...

Diyorum ya sana, fazla sürmez buraya gelmen

Birkaç adım sen, birkaç adım ben.

Yine oturup konuşsak hep hayalini kurduğumuz o güzel şeylerden...

Neden gittin ki sanki tek bir kelime bile etmeden.

Sessizliğin bir ömür gibi sürerken,

Bavulunu nasıl da toplamışsın kapadığım gözlerimi bile açamadan...

Yahu kime diyorum ben, fazla sürmez buraya gelmen!

Bu kadar naz yapmasan da artık farkına varsan

Açsan şu gönlünü artık, şu keçi inadını bir kırsan.

Alt tarafı iki kalp, tek bir beden...

Tutku

Tut ki çıkardın kalbimi yerinden bir an bile düşünmeden...

Tut ki deli gibi çarptı o ve sana bile hissettirmeden...

Tut ki bir kelimeydi kulağına fısıldadığım iki kelime hem de en derininden...

Tut ki bir dudak hamlesiydi, dokununca oynatırdı yeri yerinden...

Tut ki bir damla yaştı, gözlerine doğru yola çıkan gözlerimden...

Tut ki buharlaştıran bir yangındı kıvılcımları en derinimden...

Tut ki bir andı o, saatlerce konuşulup tek bir kelime edilmeyen...

Tut ki bunların hepsi senindi seni deli gibi seven bir deliden...

Tutku “Sen!" din aslında dünyamı da alayını da şuursuzca döndüren!..

Üç Şey

Düşsem diyorum mesela, şöyle "ıssızından" bir adaya...

Uzaklaşsam şuralardan biraz diyorum bazen

Ah bir de sen geçmesen içimden...

Hani sorarlar ya o adaya düşsen

Yanına alacağın 3 şey ne olur, cevaplamak lazım düşünmeden...

Sahi anlamı nedir? Üç olması neden?

Tek şey isterim ben

Sadece, sadece ve sadece sen!

Dileğimi sorduklarında bir anda yanımda belirsen...

Hem fena mı olurdu sanki

Sadece ikimiz, göz göze, baş başa

Hani iki gönül sevince samanlıklar da seyran olur ya...

Tüm hayatını o sevimsiz gri şehirde bıraksan

Yaptığın her şeyi kapayıp bir kutuya koysan.

Bıraksan dostlarını, alışkanlıklarını dağıtsan...

Mutlusun orada biliyorum da...

Ne işin var işte gelip de burada mutlu olsan?

Yoksa inandın mı tüm bu yazdıklarıma?

Sana kavuşmak için seni ıssız bir adaya çağıracağıma...

Sen dur orada nerede olsam gelirim yanına.

Sahi gerçekten üç hakkım  olsa

Bir sandal, iki de kürek yeterdi bana.

Sonunda sana kavuşmak olduktan sonra...

Şemsiye

Bu yağmur muydu seni ıslatan?

Kalbini iliklerinden damla damla akıtan...

Söylesene kaç zamandır bekliyorsun bu havada?

Sırılsıklam olmuşsun sen farkına varmasan da...

Gelmesini umduğun gelse ne yazar?

Öksürmeye çoktan başlamışsın, ümitlerin ciğerlerinden çıkar...

O’na ne kadar değer verdin? O’nu ne kadar sevdin?

O da böyle sevseydi tek başına ıslatmazdı seni, bir bilseydin...

Yağmur da durmadı, ne ki şimdi bu kuruluk üzerindeki?

Arkana bakarken nasıl fark edesin ki tutulan şemsiyeyi...

Biraz da önüne baksan, nasıl olur görsen sana değer verenleri?

Sırf o ümitlerin tükenmesin diye ciğerlerini düşünenleri...

Aklındaki gelmiyorsa ne kadar hak eder ki beklenmeyi?

Hadi bir şans ver de gör artık yanı başındakileri...