Birkaç damla gözyaşı dökülür belki o sokaklarda…
Hıçkırmak istersin ama yapamazsın kendini her sıktığında
Adımların ileri gider ama kalbin saplanıp kalmıştır eski günlere
Derin derin nefes alırsın ama nedense geri veremezsin
Sıcaktan bunalırsın ama buz gibi havanın farkına varamazsın
Haykırmak istersin avazın çıktığınca ama sadece mırıldanırsın
Anıları çağırırsın ama kendini kandırırsın
Dakikaları sayarsın ama kaç gün geçti hatırlamazsın
Kalbini yoklarsın ama içeride kimseyi bulamazsın
Bu dünyadan gitmek istersin ama bilet yoktur hiçbir yere
Yırtmak istersin kıyafetlerini ama zaten halin paramparça
Birkaç damla gözyaşı görülür belki o anlarda…
Belki ayrı yerlerde, belki ayrı saatlerde, belki ayrı kişilerde ama hep aynı şekilde med cezirler yaşıyoruz. Adı ne olursa olsun sonunu mutlu hayal ediyoruz. Yaşanılanları anlatmaya gelince yine bazılarımız tutuk kalıyor bazılarımız (sen gibi;))ise içini dökmeyi başarabiliyor hatta bunu en ince şekilde güzellikle tamamlıyor. Ama ben isterimki burda olduğu gibi sanal ortamda değilde sayfalara dökülmüş, ciltlenmiş olsun. Gözle görüldğü kadar elle tutulur gerçekliğe kavuşsun, anlıycağın kitap olsun :) düşünüyorumda içinde bide senden hatıra imzan olsun. Bu ümidimizin (ben dışında okuyan herkes biliyorumki sonunda böyle düşünüyordur)gerçekleşmesi dileğiyle, hoşçakal.
YanıtlaSil“Ama” kelimesi bile bu şiire bir başlık olarak çok güzel oturmuş. Tek bir kelime bile aslında her şeyi o kadar iyi anlatıyor ki. Ne bir cevap, ne de bir soru yüklü bu kelimede. Sadece bir arada kalmışlık duygusu ve masum bir hüzün var. Şiirin geri kalanında da bunu çok iyi anlatmışsın.
YanıtlaSilÇok şey söylemek istersin, için gider, kalbin çarpar, yumruğunu sıkarsın, nefes alamazsın, gözlerin dolar, hatırlarsın, aslında hiç unutmazsın, her dakikasını tekrar tekrar yaşarsın, ama........
YanıtlaSil